Robin Soderling... Tenis, hastalık ve yaşam

...Emeklilik kararı almam çok zor oldu. Son maçımda ancak 27 yaşındaydım ve teniste daha nice yıllarım olduğunu düşünüyordum.

...Mononucleosis teşhisi konulduğundan sadece iki yıl önce kariyerimin zirvesindeydim. Aslına bakarsanız teşhis konmadan önceki iki yıl boyunca stresli ve yorgun olduğumu hissediyordum. Bunlara rağmen oynamayı sürdürdüm. Bağışıklık sistemim düşüklüğünden sürekli rahatsızlanıyor ama oynamaya devam ediyordum. Bilinç altımda bir şeylerin doğru gitmediğini hissediyordum. Ama öbür yandan doktorlardan gelen test sonuçları hep sağlıklı olduğumu gösterince bir şey yapamıyordum.

...Maç performansım iyi olmakla birlikte grafiğim inişli çıkışlıydı. Bu böyle mononucleosis teşhisi konulana kadar sürdü. Anlaşılan bunu düşük bağışıklığım ve aşırı antrenman tetiklemişti. “Mono” vücudumun dayanabileceği son eşikti. 

...Doktorlar hastalığı 2011 Indian Wells’in de kaptığımı söylediler. Başlarda ne olduğunu pek anlamadım ama Bastad’daki son turnuvamda beni perişan etti. Altı ay evden çıkamadım. Bir yıl gibi bir süre geçtikten sonra daha iyi hissetmeye başladım. Ufaktan antrenmanlara başlayıp günbegün arttırdım. Ve arazlar tekrar belirmeye başladı. Bitkinlik ve ateş başlıca göstergeleriydi. Bu hüsran ve bıkkınlık dolu durum birkaç yıl sürdü. Üç kez değişik tarihlerde tenise dönmeye çalıştım. Hepsi hüsranla sonuçlandı.

...Artık bana gelmeye başlamışlardı. Belki de tenise hiç dönemeyecektim! Bu düşünce kuvvet kazanıyordu. Son noktayı koymaya karar vermek hiç kolay olmadı ama açıkçası bu ezadan kurtuldum. Sürekli dönüş için savaşmak ve belirsizlik içinde yaşamak zorunda değildim artık. Karar sonrası sıra gelecekteki yaşantımı planlamaya gelmişti.

...Yeni sürecimin ilk altı ayı biraz garipti. Zira tenise hiçbir his duymuyordum. İlginç bir evre oldu. Dönüp dönmemek umurumda bile değildi. Bu denli rahatsızlandığınızda sağlığınızın önemi kafanıza çarpıyor. Çılgınca… Zira kariyerimde önem verdiğim yegane şey tenisti. Halbuki şimdi önemli olan tek bir gerçek vardı: İyileşebilmek.

...Bu durumumla ilgili hiçbir günah keçisi aramıyorum. Her spor branşında top-atletlerden biri olabilmek çok zordur. Bazen kendimi suçlardım. Zira kariyerimde “biraz geri adım at” ya da “bu işi bu denli ciddiye alma” diye düşündüğüm olurdu. Bir türlü yapamazdım. Tüm alanımı tenisin kapsadığı bir balonun içinde yaşıyordum. Yıllar ilerleyip ben zirveye yaklaştıkça zevk aldığım şeylerden daha da uzaklaşmaya başladım. En iyi olabilmemin yegâne çaresi olarak sadece ve sadece tenisi görüyordum. Maçları kazanmam ve sıralamamın yükselmesi sair zevklerimden soyutlanmama değerdi! Ve bunu yaparken hayatımı mahvettiğimi düşünemiyordum.

...Kariyeriniz bittikten sonra tenise bir başka açıyla bakmak kolaydır. Şimdilerde onu sadece bir spor olarak görüyorum. Benim başlıca sorunum bir açma-kapama düğmemin olmamasıydı. Maçlar, antrenmanlar ve kort-dışında kafa yapımı değiştiremiyordum. Tenis sezonunun ne denli uzun olduğunu ve neredeyse hiçbir ara verilmediğinin bilincindeydim. Teniste düğmeyi kapatmak yoktur. Sürekli vücudunuzu kollamanız gerekir. Bunlara ara verip dinlenmek adeta bir lükstür. Geriye baktığımda keşke tenisten başka şeylerim de olsaydı diye düşünüyorum… Keşke 20-21 yaşlarımda tenis sonrası yaşamı düşüneceğime bu yaşlara kadar okusaydım diye hayıflanıyorum! 

...Kimsenin tenis kariyeri çok uzun değildir. Her zaman sonrası olacak ve bu dönem çok çabuk  eşiğinize gelecektir. Kariyeriniz esnasında zaman zaman kafanızı tenisten başka şeylere yönlendirebilirseniz daha az baskı hissedersiniz. Yani tenisten uzak hobileriniz olsun. Ben tenisi fazlasıyla ciddiye almam gerektiğini, sadece ve sadece onu düşünmek onunla yaşamak gerektiğini düşünüyordum. Yani yaşantımda adeta tenisle nefes alıyordum. Şimdilerde bunun doğru olmadığını düşünüyorum. Derin bir nefes alabilmeniz için kafanızın başka yerlerde olmasında bir mahzur yoktur.

...Karşılaştığım insanlar genellikle, 2009 Roland Garros’un dördüncü turunda Nadal’ı yenmemi gündeme getiriyorlar. Gerçekten çok büyük bir histi. Kimse benim o maçı kazanabileceğimi beklemiyordu. Zor bir durumdu, zira el sıkıştıktan sonra bunun bir final olmadığını farkettim. Kendime “Fazla havalanma ve rahatlama” demiştim. “Rafa’yı yenip finali kaybeden adam” olarak anımsanmak istemiyordum.* Zira böyle durumlarda konsantrasyon kaybı, bir sonraki maçınız bir gran-slam finali bile olsa yitirmenize mal olur. O anda bunun ne denli büyük bir başarı olduğunun farkında değildim. Soyunma odasına gittiğimde telefonumda 350 mesaj vardı. O zaman yaptığımın önemi kavrayabildim. 

Maç esnasında verilen desteğe minnettarım ve bunu hiç unutmayacağım. Ancak burada en önemli olgu Nadal’dır. 12 Roland Garros kazanan birine bir daha hiç rastlamayacağız.